09-12-2011

09-12-2011

Jiuzhaigou, maar nu met spierpijn.

Vandaag ging de wekker weer om 07.15. Dit keer bleek het wakker worden nog iets moeilijker dan gisteren. Na een half uur wist de eerste dan toch maar zijn bed uit te rollen. De spieren zijn toch wel wat zwaarder geworden na een dag als gisteren! De eerste verrassing stond ons direct al op te wachten. Jorik wilde snel even naar buiten lopen om een stok te zoeken, aangezien de wc nog steeds verstopt zat en werd verwelkomd door dikke vlokken sneeuw. Het besef kwam direct: dit zou wel weer eens een koude dag kunnen worden! Nadat iedereen zich had klaargemaakt en de wc ontstopt was liepen we naar het park toe. Daar hebben we gelijk de bus naar boven gepakt, omdat we gister het eerste deel al gezien hadden. Op de weg naar boven bleek toch wel dat het redelijk glad was op de berg. De buschauffeur besloot dan ook maar om niet helemaal naar de top te rijden. Eenmaal uitgestapt bij het eerste meer bleek toch de zon te gaan schijnen. De sneeuw verdween en de temperatuur werd aangenamer. Wel bleek dat dit deel van het park wat toeristischer is dan het stuk dat we gisteren gelopen hadden. Nu bleek het uitzicht niet de grootste attractie te zijn, maar onze verkleumde Nederlanders! We werden gefotografeerd met camera's, iPads en smartphones vanuit zo'n beetje elke hoek. Na de nodige poses gehouden te hebben met Chinese toeristen konden we dan zelf ook nog mooie foto's maken (zie in dit en het vorige verslag). Nadat we het eerste meer hadden gezien wilden we te voet naar beneden. Omdat er een laag ijs op de weg lag, werden we al snel teruggefloten. Dan maar op de bus wachten. Jurgen vond het een goed idee om na een volle sprint al glijdend richting het busstation te gaan. De Chinezen moesten dit uiteraard ook weer nadoen(zoals ze alles naproduceren). De Chinezen bleken hier toch minder capabel in te zijn en de nodige mensen gleden dan ook onderuit, hilarisch! We vervolgden onze weg weer naar de volgende hotspot en ook daar werden niet alleen onze camera op ons gericht, maar ook die van alle Chinezen. Deze moesten er natuurlijk ook weer een voor een bij komen staan en na 10 minuten konden we dan weer verder. Het uitzicht was weer net zo mooi als gister. Vooral de gigantisch brede waterval waar we langs liepen was schitterend. Omdat we alles met de bus hadden gereden, kwamen we al om 12 uur aan bij het tourism centre. De noodles van gisteren bevielen wel, dus vandaag weer zo'n bak gekocht. Lekker in het zonnetje op kunnen eten, zei het dik ingepakt. Onze laatste tour in dit park was de meest veelbelovende: de five-coloured pool. De bus bracht ons hoger en hoger, tot we uiteindelijk op een hoogte van ruim 3000 kilometer er uit moesten. Het uitzicht hier was wederom schitterend, met een helderblauw meer en bevroren bomen en niet ver boven ons al de wolken. Daarna nog naar de laatste stop gegaan, de five-coloured pool. Dit was echt sprookjesachtig. Het meertje bestond daadwerkelijk uit vijf verschillende kleuren en deze leken allemaal licht te geven. Hier nog de laatste foto's gemaakt van het park en uiteindelijk waren we rond half 4 weer in het hostel. Hier zijn de bouwvakkers en baksters nog druk bezig en de weg naar onze kamer wordt steeds ingewikkelder. Echt heel stevig ziet het er niet uit, want het hele dak steunt volledig op bamboestokken, welke heer stuk voor stuk uit kunt trekken. Naeven snel omgekleed te hebben ging Jorik even bijslapen en de rest ging even het internet op in de bar van het hostel. Om half7 vonden wij het welletjes en vertrokken we richting een warm ogend restaurant waar Tibetaanse mensen ons binnen wilden halen. Eenmaal binnen bleek de temperatuur toch niet helemaal op kamertemperatuur te liggen, maar ze hadden al snel door dat ze ons rondom de kachel voor de grote theekan moesten zetten. Het enige vlees dat op de menukaart stond was yakvlees. Dit beest is een soort buffel, alleen ziet er dan net weer wat anders uit. Aangezien de meeste gerechten er niet zo heel lekker uit zagen kozen we allemaal maar voor de veilige YAK-pizza, om toch nog wel YAK te eten. Waarschijnlijk wordt dit hier niet heel veel besteld, want de pizza's waren pas na ruim een uur klaar. Uiteindelijk bleek de pizza wel een goede keus! Nadat we de pizza op hadden hebben we nog even kennis gemaakt met de Tibetaanse traditie en dronken we een paar flinke slokken bier met de restauranteigenaresse. Deze bleek wel tegen een drankje te kunnen, want ze bleef de hele tijd langs de bemande tafels lopen om weder haar wijntjes leeg te drinken. Nadat de meeste gasten het restaurant uit waren gegaan, bleken de Tibetanen toch ook wel van een muziekje te houden. Vanuit het niets werd de dj-set tevoorschijn gehaald en kwam er dance-muziek tevoorschijn. Dit tot ongenoegen van de enige 4 gasten die naast ons aanwezig waren, want ook dit waren Tibetanen. Nadat het liedje was afgelopen gingen deze mensen dan ook gelijk Tibetaanse liedjes meebrallen en werd het weer een karaoke-avondje. Dit kunnen wij als Nederlanders natuurlijk niet laten schieten en met behulp van Jurgen zijn iPhone kwamen de plaatjes van Guus Meeuwis en André Hazes ook uit de speakers. Dit vonden onze Tibetaanse vrienden blijkbaar niet echt goede muziek, want daarna kwamen de Tibetaanse volksliederen weer de speakers uit. we hadden de hoop dan ook gelijk maar opgegeven. Gelukkig was de pils niet erg duur aangezien wij studenten waren en de eigenaresse een keer op vakantie was geweest in Amsterdam! 

Rond de klok van 12 zijn we richting ons hostel terug gelopen omdat de wekker om 06:00 af zou gaan voor de bus reis naar Mian Yang.